ورود چرخ خیاطی به ایران

اولین چرخ خیاطی را مظفرالدین شاه همراه با یک خیاط قفقازی به عنوان سوغات از فرنگستان به تهران آورد، تا لباس درباریان توسط چرخ دوخته شود.

در آن دوره، بازار امیر، معروف ترین خیاط‌های دارالخلافه را در خود جای داده بود که بدون استفاده از چرخ خیاطی، با نخ و سوزن لباس و پوشاک مردم را می‌دوختند.

تهرانی‌ها در ابتدا نسبت به این ابزار فرنگی روی خوش نشان ندادند؛ چرا که بر این باور بودند این وسیله ساخت فرنگستان است و دوختن لباس با آن جایز نیست و اینکه دندانه‌های چرخ خیاطی باعث جویده و بی‌دوام شدن پارچه می‌شود.

با این وجود چرخ خیاطی‌های «گلدفینگر» که عوام به آن «گل فینگل» می‌گفتند.در یک مغازه عتیقه فروشی شخصی ارمنی تبار در انتهای خیابان لاله زار به معرض فروش گذاشته شد که در کمتر از 6 ماه، توسط خیاطان خریداری شد.

«گلدفینگر» برای جلب مشتری، نیز فروشگاهی در بازارمرغی و بخشی از بازار بزازها با معلمانی که به تدریس خیاطی با چرخ می‌پرداختند، دایر کرد.

مشتریان این فروشگاه که در ابتدا باید آموزش می‌دیدند، دو دسته بودند: نخست مشتریانی که باهوش بوده و به راحتی کار با چرخ را یاد می‌گرفتند و مشتاقانه چرخ خیاطی را می‌خریدند و عده‌ای نیز افراد بی‌استعداد و بی‌حوصله‌ای بودند که نیمه‌کاره آموزش را رها می‌کردند و سراغ همان نخ و سوزن می‌رفتند.

بعد از گذشت چند سال، به تدریج چرخ خیاطی توانست در میان وسایل منزل جای خود را پیدا کند و زن ها ازعمده ترین خریداران این وسیله بودند که کنار اتاق مهمانخانه چرخ را روی میزی قرار می‌دادند و رویش را با روچرخی می‌پوشاندند.

بعد از مدتی نیز از وسایل پراسم و آوازه جهاز دختران شد، تا آنجا که برای فرستادن جهیزیه به خانه شوهر، چرخ خیاطی در طبقه دوم و پشت سر آینه و چراغ قرار می‌گرفت.